roku, październik rewolucyjny w Rosji i znowu rok dwudziesty na terenach walk, a potem to dojrzewanie w zaślepionym i nieprzytomnym lucidum intervallum pomiędzy wojnami, ten uniwersytet, na którym ślepi i nieświadomi ludzie wykładali jakieś odpadki wiedzy, pozbierane w lamusie XIX stulecia. Żal mi tego milczenia, które okrywa górną i jakże durną pierwszą młodość w Wilnie moją i moich przyjaciół, nasze marzenia o rewolucji, zakończone dla wielu z nas latami więzienia. Żal mi, że nie rozlegnie się głos, który by opowiedział, jak straszliwą pustynią jest społeczeństwo pozbawione poczucia tragizmu, jak na tej pustyni nawoływało paru ludzi takich jak Marian Zdziechowski, nie zrozumianych