do ich żółtego salonu i zobaczyłem, że Rebeka stoi nieruchomo we framudze okna. Miałem wrażenie, że mnie nie zauważyła. Byłem gotów nawet pomyśleć, że gdy machałem do niej ręką z ulicy, również mnie nie widziała". Chirurg Tamten zamyślony rozparł się na miękkim, pokrytym białym pokrowcem siedzeniu. Wieczór był ciemny i duszny, dorożkarski koń potykał się, wiatr dął chirurgowi w twarz. "Rebeka stała koło okna. Gdy przyjrzałem się jej z bliska, przekonałem się po raz setny, że jest nieładna, prawie brzydka i że nie wygląda młodo. Miała drobne zmarszczki pod ciemnoszarymi oczami i starcze fałdy wokoło warg, wykrojonych w dziwaczny półksiężyc. Oczy