ci się na głowę, zaczynasz zachowywać się jak czteroletnia rozwydrzona dziewczynka. Dziecko jest kolejną, najczęściej odgrywaną rolą. Na przykład miałaś okropny dzień, ale mimo to trzymasz się dzielnie, bo przecież jesteś dorosła. Uśmiechasz się sztucznie do momentu, kiedy na twojej drodze stanie ciepły i opiekuńczy przyjaciel, który - podobnie jak tatuś dwadzieścia lat temu - zauważa, że jesteś jakaś smutna. I wtedy z twardej baby zmieniasz się rozchlipaną kupkę nieszczęścia, którą trzeba się zaopiekować, wytrzeć jej nos i pogłaskać po głowie, dopóki nie uśnie. W ciągu kilku chwil przeszłaś z jednej roli w drugą i to uratowało cię przed ciężką depresją. Zmieniając się