krystalicznie czystego nurtu sztuki francuskiej. Jej ideały przyjmowali jako swoje prawie bezkrytycznie - w przeciwieństwie do poprzedniego pokolenia, czyli tych malarzy, którzy wyruszyli do Paryża jako pierwsi i którzy ulegając tylko pewnym cechom sztuki obcej, zachowali równocześnie własną odrębność i zapisali się w historii sztuki polskiej jako plejada wybitnych indywidualności.<br>W dwudziestoleciu międzywojennym generacja malarzy z lekcją francuszczyzny - w imię walki o rasę, o poziom malarstwa, o formę - budowała dystans do epoki minionej. "Literacką" sztukę modernizmu należało kategorycznie odrzucić. I to było przyczyną, że nasi profesorowie, ukształtowani w podobnej atmosferze, bezwzględnie odchodzili od epoki wcześniejszej - tej do 1918 roku.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;Pragnę zapytać o Twego