dokumentem znajomości dzieła Buchanana i jego wysokiej oceny, ale i śladem wyczucia najistotniejszego problemu, jaki musiał rozwiązać autor parafrazy Psalmów, a mianowicie problemu wprowadzenia dzieła kultury hebrajskiej w krąg odmiennej kultury grecko-łacińskiej. Zapewne ostrzej rysował się on przed poetą nowołacińskim, któremu wypadało rozstrzygnąć, czy uchodzi tłumaczyć poezję hebrajską w dykcji czasów Cycerona, Horacego i Wergiliusza, ale nie był obcy i dla tłumacza na język rodzimy.<br>Kochanowski znał zapewne dobrze prace swoich poprzedników polskich. Niewiele jednak zawdzięczał przekładom Walentego Wróbla, Mikołaja Reja czy Jana Leopolity. Korzystał natomiast z wierszowanego przekładu Jakuba Lubelczyka (Kraków 1558) i z najpiękniejszej - przed Jakubem Wujkiem - biblii