stanie kopalnym zachowują się wapienne, kalcytowe powłoki ich dolnych szczęk - aptychy, które <br>&lt;page nr=63&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>zapewne pełniły równocześnie funkcje wieczek muszli. Wbrew temu niezwykłemu <br>sposobowi wykorzystania dolnej szczęki radula amonitów była niemal identyczna <br>z radulą dzisiejszych kalmarów, a muszla jest podobna do muszli dzisiejszych <br>głowonogów, np. z rodzaju Spirula. Amonity wykazywały nierzadko wybitny dymorfizm płciowy. Mniejsze z dymorfów, uważane za samce, miały muszle niekiedy zupełnie niepodobne do swoich, przypuszczalnie samiczych, odpowiedników. Identyfikację gatunku przeprowadza się na podstawie ornamentacji muszli, pokroju szczególnie złożonej linii kontaktu ze ścianką muszli przegród oddzielających komory gazowe aparatu hydrostatycznego, a także przebiegu ontogenezy muszli. Muszle mezozoicznych amonitów wykazują bardzo dużą zmienność