była na pozyskanie szeregów partii dla poczynań PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W obu zaś okresach kampaniom tym towarzyszyły wybitne nacjonalistyczne i separatystyczne akcenty, tak obce ówczesnemu obozowi socjalistycznemu. Wywołały one zaniepokojenie we własnych szeregach i nie mogły też pozostać bez wpływu na kierownictwo SPD. &lt;page nr=84&gt;<br>Z poruszonym zagadnieniem wiążą się dwa istotne, dyskusyjne problemy. Autor ma niewątpliwie rację, gdy stwierdza, że pepesowcy zaboru pruskiego usiłowali łączyć dążenia narodowe z walką o wyzwolenie społeczne. Nie wyzyskane w pracy materiały wykazują jednak, że większość z nich w ciągu całego niemal dwudziestolecia widziała drogę ku temu we wspólnej walce z towarzyszami niemieckimi przeciw wspólnemu wrogowi. Autor