zjawisk dezadaptacyjnych towarzyszących transformacji systemowej. We wszystkich krajach postkomunistycznych u podłoża tych zjawisk leży przepaść między deklarowanymi wartościami nowego ustroju i oczekiwaniami społecznymi a niemożnością ich zaspokojenia przez znaczną część społeczeństwa. Egzemplifikacją tego stanu rzeczy są - w latach 1992 - 1997 - spektakularne, masowe protesty i strajki dowodzące istnienia typowego, kolejnego już dysonansu poznawczego, kiedy to nie do przyjęcia jest, aby wywalczona przez robotników i akceptowana "normalna" gospodarka rynkowa nie nagradzała pracy rzetelnej i "uśmiercała" ich zakłady pracy. Robotnicy - jak pisze Juliusz Gardawski - ((...)). Najtrudniej przy tym jest przywyknąć do myśli, że pozycja życiowa pracowników ma zależeć od nich samych, miast być gwarantowana przez