siedemdziesiątych, kiedy to zacząłem nawiązywać coraz bliższe kontakty z ludźmi, wśród których publikacje emigracyjne krążyły w sposób prawie nieskrępowany. Myślę tu o kręgach, które można by nieprecyzyjnie określić warszawskim środowiskiem opozycyjnym tamtych lat. Określenie jest nieprecyzyjne dlatego, iż skala opozycyjności tego środowiska była wtedy niesłychanie rozległa: rozciągała się od jawnych dysydentów takich jak Jacek Kuroń czy Adam Michnik do osób po prostu inaczej myślących, ale ciągle jeszcze uzależnionych (np. przez swoją pozycję zawodową) od systemu i jego instytucji. Jedynym może, co tych ludzi łączyło i co czyniło z nich właśnie środowisko w pełnym sensie słowa, było intensywne krążenie wśród nich emigracyjnych