i nagle poczuł na swoich ustach jej ciepłe, wilgotne wargi.<br> W istocie, nie zapomniał o niej nigdy. Chyba naprawdę młodo zmarła lub raczej zginęła, bo w głosie jej, gdy o tym mówiła, brzmiała jakaś przejmująca wewnętrzna pewność. Nigdy też już w życiu nie doznał Lewandowski czegoś równie pięknego jak ten dziękczynny i zarazem pożegnalny pocałunek. Ilekroć później przypomniał sobie tamtą noc, zawsze zdawało mu się, że złożył wówczas jakąś niezwykle ważną, na całe życie obowiązującą przysięgę. Uważał również, że słusznie niektórzy malarze przedstawiają na swych płótnach i rycinach rewolucję w postaci pięknej kobiety z rozwianym sztandarem w podniesionych rękach.<br> Czuł w