pod kierunkiem maestra mogła powracać na starość. Du coeur - tego nie zabrakło jej z latami; mimo że nie odrzucała loków z czoła i nie błysnęła nagim ramieniem, jej gra wówczas w Rzymie poruszyła publiczność. Winszowano, zachwycano się. Wreszcie ambasador podszedł ucałować dłonie. Mówił przejęty: <br>- Nie wiem doprawdy, jak pani szanownej dziękować... Jaki ton, jakiż prawdziwie polski sentyment! Książę X (on nie jest nam najżyczliwszy, ożeniony z Niemką)... otóż książę X miał łzy w oczach. Doprawdy pani szanowna wielkie mogłaby oddać usługi polskiej propagandzie! <br>Twarz Róży pojaśniała: <br>- Ach, więc pan ambasador także uważa, że sentyment? polski? dla Polski? - zapytała. - Może, "sława polskiego