by ujrzeć zwykłą prawdę o sobie; twierdził pesymistycznie, że "każdy naród chciałby na scenie oglądać tylko powierzchowne ujęcie swojej własnej przeciętności", więc jako to "powierzchowne", czyli wyidealizowane ujęcie "trzeba mu dać bohaterów, muzykę lub szaleńców".<br>"Prawda" nie wykluczała zatem odstępstw od codziennej realności. Wyraźnie to widać po sporach dotyczących poetyki dzieła - czy dramat ma być pisany wierszem, czy też - ponieważ w życiu realnym wierszem się nie mówi - można pisać go prozą? Według jenajczyków konieczność zachowania wiersza nie ulegała wątpliwości; Fryderyk Schlegel wyrażając te przekonania mówił, że jeśli dramat ma być dziełem sztuki, musi mieć formę poetycką. Prowokująco inaczej, w dwadzieścia lat