społecznego podlegają ciągłym wstrząsom i przesunięciom. Jesteśmy płynni, jesteśmy mgliści, granice rzeczywistości, w której się obracamy, są równie niepewne i nietrwałe, jak granice dzielące narody. <br> Kiedyś, po latach, literatura naszych czasów stanie się zapewne przejmującym dokumentem tej zatraconej ludzkiej równowagi. Trudno mówić o typie człowieka stworzonym przez sztukę ostatnich kilku dziesiątków lat, bo właśnie cały wysiłek tej literatury szedł w kierunku różniczkowania ludzkich jednostek. Można więc tylko mówić o pewnej wspólnej postawie poznawczej, o stosunku, jaki literatura zajęła wobec człowieka. Otóż jeden z charakterystycznych rysów, jaki wynika z niezliczonej ilości powieści od Prousta, aż po Huxleya, to dążenie do ukazania człowieka