w rodzaju figlików. Komizm w nich nieraz dosadny, bliższy Rejowi, ale bez Rejowego, tak często pogodnego humoru. Na ich podstawie orzeczono, że autor był protestantem - są to bowiem facecje antyklerykalne, choć nie ma w nich sporu ideowego i doktrynalnego. Tak np. 75. Scortum J.M. Księdza Biskupa opowiada, jak to "dzieweczkę młodą księdzu przywiedziono". Dowcipu tu nie ma, jest tylko oburzenie, że "to wszytko w księżej dochody sprawiły, / Że się sirotki do nich ponęciły". We fraszce 53. O mnichu "Ziemianie mnicha w zamtuzie zastali / I wnet go swymi chłopięty poszczwali". Sytuacja stwarza okazję do dowcipu, ale autor zaprzepaszcza dowcip w rozbrajająco