jedynego celu ich życia, czyli starania się o względy swego Mistrza.<br>Zachowanie Paula Bernardo było rodzajem epigonizmu zjawiska dzieci-kwiatów. Urodził się w roku, gdy w USA i w Kanadzie dożywały końca komuny hippisów, w których mężczyzna, taki jak Charles Manson, władał grupą kobiet, choć w tym przypadku akurat nie dziewic.<br>Paul Bernardo nie chciał jednak typowej komuny, w której obok niego żyliby jacyś inni mężczyźni. Jego przyjaciół zdumiewało to, że dorosły już Paul wciąż tkwił przy swych fantazjach nastolatka. Jego wyobraźnia podsuwała coraz bardziej precyzyjne, konkretne pomysły. Mówił o tym chętnie. Chciałby mieć na farmie masę dziewczynek w wieku szkolnym