należąc do największych zwierząt morskich mezozoiku. Do końca jury wyrafinowanie w pelagicznym drapieżnictwie poszło jeszcze dalej, dając ryby o pysku zakończonym kostnym dziobem i o pokroju dzisiejszego włócznika (ryc. 10.5A). Najwięcej w tym kierunku osiągnęła kredowa Protosphyraena o szczególnie wąskich płetwach i długim dziobie. U zupełnie niespokrewnionych dzisiejszych włóczników dziób taki służy do kontrolowanej turbularyzacji warstwy przypowierzchniowej opływającej ciało wody, zmniejszając opór przy szybkościach uniemożliwiających już zachowanie opływu laminarnego. Gałąź ewolucyjna pachykormidów, choć długotrwała, nie podlegała szczególnemu różnicowaniu <br>i wymarła bezpotomnie w późnej kredzie. Jedyną dzisiejszą pozostałością po tych rybach jest wspominana już reliktowa słodkowodna Amia.<br><br>&lt;tit&gt;Początki ryb cienkołuskich&lt;/&gt;<br><br>Nadzwyczajnym