utratą.<br>Cień z wierzby na opłotek sfrunął muchowato,<br>Siadł na sęku i w trawę, spragnioną ochłody,<br>Ścieka, jak mętna kropla parującej wody.<br>Ćma mignęła... Wiatr powiał... Piach zbłyskał się plewą...<br>Komar w beczce zadzwonił... Zaskrzypiało drzewo...<br>Zorza z mgłą się spłynęła, a z wiecznością - lato.<br>Warto teraz na Magdę popatrzeć dziobatą,<br>Jak na czele swych czworga małomównych chłopiąt<br>Siedzi w progu chałupy i milczy samopiąt...&lt;/&gt;<br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PRZEDWIECZERZ&lt;/&gt;<br><br>To nie wieczór, choć oczy zawczasu się żalą,<br>Że - co było pobliżem - wnet będzie oddalą.<br>I nie szepty, lecz cisze mijają się wzajem -<br>W ich mijanki cień patrzy z parowu za gajem.<br><br>Ogród nawrzał zielenią