i nie wiadomo, co gorsze". Minął pobrzękujących butelkami piwa niczym tamburynem pijaczków, na zdyszane "Pan poda!" odkopnął piłkę paroletnim Ronaldom i zniknął w gęstwinie lasu.<br>Za garażami ziemia urywała się gwałtownie i opadała stromo w leśną dolinkę, na której dnie płynęła Łyna. Dziewicza przestrzeń zaledwie parę metrów od miasta, aż dziw, że uszła bez szwanku żelbetowej eksterminacji. Jednak drzewa, krzaczory, nadrzeczne sitowie i zagłębienia skarpy, stanowiące kiedyś idealny teren indiańskich walk i wojennych batalii, dzisiaj były tylko wspomnieniem, niespiesznie ożywianym, gdy spotykali się czasami, z dala od ulicznego gwaru i równie hałaśliwych, nudnych pabów. Rubin czekał już na drewnianym mostku. Zygmunt