jeszcze wzrosło, kiedy odpowiedziałem, że nie wiem. W ogóle nikt z domowników nie wiedział, co się stało z zegarkiem, łącznie ze służącą Józią. Było to tuż przed moim wyjazdem z macochą na wieś, ale jeszcze zdążyłem odebrać od mamy zreperowany zegarek i wtajemniczyć zaprzyjaźnioną Józię, bo samem trudno mi było dźwigać brzemię takich przeżyć. Przykazałem też Józi tchórzliwie, by natychmiast po naszym odjeździe powiadomiła ojca, że zegarek się znalazł, ale że nadal nie wie, jak to się wszystko razem stało. Liczyłem, mały człowiek mniejszego jeszcze charakteru, że zanim ojciec zjedzie do Miedzynia, sprawa zegarka jakoś tam "przyschnie". Nie wziąłem jednak pod