Linsrum wziął Polka na ręce. Starzec odprowadził ich wzrokiem do progu i rzekł na zakończenie ochrypłym głosem:<br>- Żyć, przeżyć; umrzeć, chwała wiekuista. Poszli w dół ku osadzie skąpanej w młodej zieleni. Słońce wsparło się już bokiem o dalekie miasto. Długie cienie drzew wspinały się pracowicie pod górę, gdzie odezwał się dzwon kościelny na Anioł Pański.<br>- Co on tam z tobą robił? - spytała wreszcie Babka, nie mogąc poskromić ciekawości. Polek milczał. Głowa jego chwiała się bezwładnie na ramieniu Dziadzi. Twarz miał tak przejrzystą, że, zdawałoby się, widać w niej było każde ścięgno, każde naczynie krwionośne, każdą najdrobniejszą żyłkę.<br>- Słyszysz? Lecz spojrzawszy na