poezji angielskiej wręcz "renesans" alby - i chyba ma rację, skoro do analizowanych przez niego wierszy Pounda, Williama Empsona, W.H. Audena, Louisa MacNeice'a i Philipa Larkina z łatwością da się dorzucić kilkanaście dalszych przykładów współczesnych anglojęzycznych wcieleń tego gatunku, z wierszami D. H. Lawrence'a, Roberta Gravesa, Edith Sitwell, Conrada Aikena, e.e. cummingsa, Dylana Thomasa, Johna Berrymana, Elizabeth Bishop i Roberta Lowella na czele.<br> Wróćmy na teren literatury polskiej, przenosząc nań zapożyczoną od cytowanego przed chwilą niemieckiego anglisty opozycję "Intimität und Gesellschaft" - opozycję stanowiącą, jego zdaniem, myślowe jądro większości dzisiejszych transformacji gatunku alby. Jeśli tej diagnozy nie da się w pełni