od męskich opiekunów narzeczonej jej mund. Było to równoznaczne ze zgodą dotychczasowych posiadaczy mundu na małżeństwo i stanowiło warunek obrzędowego przekazania kobiety z ręki do ręki (traditio per manus). Mężczyzna, który poślubił kobietę bez spełnienia tych warunków, a więc bez zgody jej męskich krewnych, musiał im, zgodnie z rozdziałem 188 edyktu Rotariego, oprócz ceny mundu zapłacić 20 solidów zadośćuczynienia za czyn nieobyczajny (anagrip) i drugie 20 solidów jako okup za wróżdę (et propter faida alios viginti). Gdy chodziło o wdowę, mund i wynikające z niego roszczenia należały do spadkobierców zmarłego męża, czyli przede wszystkim do synów.<br>Rozdział 127 edyktów Liutpranda był