że wszystko w tej przestrzeni może wirować, być w ruchu lub gwałtownie unieruchamiane, to jednak chmury, niebo, granice świata i Bóg są stale w górze) zbliża obraz ziemi do płaszczyzny, nad którą - a nie wokół - jest Bóg i niebo. Wszelkie próby jednoznacznych odczytań obrazu kosmosu w Wielkiej Improwizacji dadzą zawsze efekt ułomny, bo zachodzą tu na siebie wizje różne, jak różnie, niekoniecznie spójnie, z woli autora mogły się pojawiać w umyśle i wyobraźni natchnionego improwizatora.<br>Mickiewicz genialnie ukazał w monologu Konrada utożsamienie przestrzeni i czasu. Przypomina się fragment IV części Dziadów, dialog Księdza z Pustelnikiem dotyczący rozmiaru przebytej przez Gustawa drogi