nie dostał kolacji za karę, bo był niegrzeczny. Już jednak, kiedy Jugosłowianin Machabiejew wprowadził do swojego surrealistycznie komicznego filmu prawdziwe fotografie zwłok z Katynia, przebrał miarę. <br> Kiedy jednak na jednym z pierwszych przedstawień Czekając na Godota w Paryżu publiczność pokładała się ze śmiechu, patrząc na to, jak Pozzo dręczy Lucky`ego, niewolnika. Oburzyło to filozofa Luciena Goldmanna, z którym siedziałem: "Z czego oni się śmieją? Z obozu koncentracyjnego?"<br> Gdzie przebiega granica pomiędzy intensyfikacją opisu podyktowaną współczuciem i intensyfikacją, która jest niejako zemstą na świecie za jego okrucieństwo? I ta zemsta czyż nie jest u sedna powieści Markiza de Sade`a? Osobiście