Ostatnia z grup polskich karabel, według typologii zaproponowanej przez tego autora, mieści się w XIX w., stąd też jest omówiona dopiero w części książki poświęconej temu wiekowi.<br>W grupie pierwszej karabel obcych mieszczą się chronologicznie najwcześniejsze, wykształcone jako odrębna forma prawdopodobnie w XV-XVI w. karabele bojowe, przy czym najstarsze egzemplarze są datowane na początek XVII w. Typowa turecka karabela z XVII w. charakteryzowała się rękojeścią zaopatrzoną w okładziny z czarnego bawolego rogu; zwężały się one minimalnie ku głowicy rękojeści i były nacinane na swej powierzchni w tzw. szewrony, pozwalające na lepszy uchwyt dłoni, mocowane do trzpienia głowni czterema dużymi mosiężnymi