to konieczne, gdyż akcja jest w operze statyczna, toczy się w tempie śpiewu; a im mniej dzieje się na scenie, tym ważniejsza staje się zatrzymująca uwagę widzów strona wizualna. Szczególną dbałość o nią wymuszały długie partie śpiewane. Dekoracje wykonywano dla uświetnienia konkretnego dzieła, malowidła przedstawiały strojne fasady pałaców, wspaniałe kaskady, egzotyczną roślinność... Później iluzję potęgowała starannie kształtowana perspektywa, powiększająca optycznie przestrzeń sceniczną. Z widowisk operowych emanowało wrażenie przepychu, współtworzącego atmosferę wzniosłości - lub uderzała liryczna malowniczość, towarzysząca melodramatom. W każdym razie były to rzeczywiście widowiska, a nie muzyczny recital z tłem.<br>Ważną rangę miały przedstawienia operowe również w weimarskim teatrze. Goethe wielbił