wiersza. Wszystko pełniło rolę li tylko rekwizytu, <br>nawet słowa należące do sfery sacrum. Dlatego - jak sądzę - Zawodziński pisał <br>o bohaterce jej liryki "amoralna, pozbawiona oparcia religijnego czy ideowego <br>(...) kobieta". Niebo, prawdziwa obsesja Pawlikowskiej, w zbiorkach z lat dwudziestych <br>i trzydziestych jest tylko pięknym bezkresem, do którego się wzdycha jak do <br>egzotycznych krajów. Nigdy nie budziło refleksji metafizycznych, przeciwnie, <br>obserwacja płynących obłoków (przypomina się znakomity, jakże inny wiersz Czesława <br>Miłosza!) wywołuje beztroski szczebiot, jak w wierszu Na ciepłej niebieskiej <br>łące:<br><br>&lt;q&gt;Na ciepłej niebieskiej łące<br>pasą się białe zające<br>pasą się białe baranki<br>w kwitnące złotem poranki.<br>- Niebieskie łąki bez granic<br>nie służą