po prostu o prawdziwym człowieku. Tak właśnie stawia sprawę Albert Camus w swoim słynnym "Micie Syzyfa" z 1942 roku, gdzie specjalny rozdział poświęca postaci Molierowskiego Don Juana.<br>Jest to jednak zupełnie odmienne pojmowanie absurdu niż to, które było właściwe barokowi i Molierowi. Absurd barokowy bowiem to ukryty sens świata. Absurd egzystencjalny zaś to świat nieuleczalnego bezsensu. Dla Camusa człowiek absurdu to ten, który choć uległ "tęsknocie za wiecznością", niczego jednak ze względu na nią &lt;hi rend="spaced"&gt;nie przedsięweźmie&lt;/&gt;, stawia bowiem nie na wieczność, lecz na odwagę, własną odwagę i własny rozum. Odwaga każe mu wprawdzie żyć pełnią życia, lecz zadowalając się jedynie tym