podzielenia rocznej drogi Słońca wśród gwiazd na 12 równych części, po 30° każda (ekliptyka jest kołem wielkim na sferze niebieskiej, a więc jej obwód wynosi 360°), wzięła się prawdopodobnie z dwunastomiesięcznego kalendarza obowiązującego w Babilonie: na jeden roczny obieg Słońca po ekliptyce przypada z grubsza 12 okrążeń Księżyca. Równe odcinki ekliptyki, zdefiniowane przez znormalizowne znaki zodiaku, pozwalały dość dokładnie określać położenia planet. Rzecz ważna, gdyż babilońscy astronomowie zaczynali już nie tylko śledzić ruchy planet, lecz układali także tablice przyszłych ich położeń. Metoda "dwóch kciuków nad" zupełnie się do tego nie nadawała.<br>Najdawniejsze świadectwa posługiwania się trzydziestostopniowymi znakami zodiaku pochodzą z V