Florencją: miastem prawdziwych wariatów metafizycznych. Jak ten, napotkany dwie godziny temu u wylotu starego mostu, nagi do pasa, siwy niby to pustelnik, chude, spalone słońcem ciało z wystającymi żebrami, rozwiana broda i zapuszczony włos, lniane portki i sandały. I roztargnione ręce, a jedna obejmująca piękne, wpatrzone weń niebieskookie dziewczę z ekologicznymi, mlecznymi piersiami falującymi pod bawełnianą sukienką jak u jakiegoś wielbłąda. Może spieszy właśnie na karmienie dzidziusia, którego mu urodziła, kto wie? Na ich widok uśmiecham się, bo wszystko mi się zgadza: super Florencja i ten wspaniały metafizyczny bajerant, pustelnik, który już - tu i teraz - otrzymuje nagrodę za swoje medytacje. <br>Gosia