rewolucyjnych, przyśpieszających pożądany kierunek przemian i dewiacyjnych (także autodestrukcyjnych).<br><br>Pogłębiające się nierówności materialne i społeczne charakteryzujące lata dziewięćdziesiąte nie mogły oczywiście przyczynić się do ograniczenia procesów dezadaptacyjnych (jest, jak wskazuje empiria, raczej przeciwnie). Chociaż perspektywicznie, w miarę przyzwyczajania się do nowych, czytelnych reguł gry, obowiązujących w systemie nie tylko wydajnym ekonomicznie, ale akceptowanym przez ludzi, postawy zniechęcenia owocującego ostatecznym wycofaniem się z życia nie powinny przynajmniej rosnąć. Teraz jednak pod koniec lat dziewięćdziesiątych obserwujemy wciąż jeszcze zjawisko określane jako "odmładzanie się" struktury wieku samobójców. Jest to zresztą tendencja zarejestrowana w większości krajów świata i jeden z ważniejszych dylematów społecznych (analizowany w