J. Arrow), wyrażają zwykle tę myśl nieco bardziej precyzyjnie. Przyjmują mianowicie, że w warunkach konkurencji doskonałej siły rynku popychają gospodarkę automatycznie do stanów równowagi na rynkach poszczególnych produktów i czynników produkcji (równowaga cząstkowa) oraz równowagi na wszystkich rynkach równocześnie (równowaga ogólna), która - przy założeniu, że ludzie zachowują się w sposób ekonomicznie racjonalny i nie występują efekty zewnętrzne oraz dobra publiczne - oznacza optymalne wykorzystanie zasobów gospodarczych, a także maksymalnie możliwy w danych warunkach poziom społecznego dobrobytu. Gospodarka (w której każdy konsument stara się maksymalizować swoją użyteczność, a każdy producent swój zysk) osiąga wówczas optimum efektywności społecznej (inaczej optimum efektywności alokacyjnej), określane często