równał się on fascynacji pięknym przedmiotem, w jakimś bowiem sensie artefakt traktowano jako epifenomen, ważne było to, że u genezy dzieła znajdował się twórczy podmiot na swój sposób przeżywający świat. Estetyzm młodopolski był - i to nie tylko w wersji Przybyszewskiego, który w tej dziedzinie odznaczał się konsekwencją i radykalizmem - estetyzmem ekspresji. Estetyzm w tej postaci nie musi zakładać izolowania artysty od kontekstu społecznego i historycznego, przeżywający i dający wyraz swym przeżyciom artysta w pewnym sensie nie był od niego zależny, bo mu się nie podporządkowywał, a często przeciw niemu się buntował, ale też nie znajdował się poza jego zasięgiem. Ekspresywizm nie