może uproszczonej, bywały jednak ożywiającym wyzwaniem. Dla tzw. literatury entropijnej stanowiły wręcz inspirację powołującą tę literaturę do istnienia. Toteż zastanawiać może dość anemiczna reakcja humanistyki na równie zasadniczą dla współczesnej nauki koncepcję czasu jako mapy, realnej fizycznej koegzystencji przeszłości i przyszłości. Naturalnie nie chodzi tu o eksploatowaną aż nadto czasową ekwilibrystykę - na przykład w literaturze science fiction, w której mamy do czynienia z pomysłami przedstawianymi jako projekty imaginacji - lecz o wypróbowanie przyjętej przez współczesną naukę tezy, że wszystkie czasy realnie istnieją, a tylko niewydolność postrzegania sprawia, iż ogromna większość otaczającej nas czasoprzestrzeni pozostaje niedostępna. Niczego nie zmienia fakt, że literatura oferuje