nawiązują niewątpliwie do klasycznych (Mozart) i późniejszych (Berlioz, Verdi) kantatowych rozczłonkowań mszy żałobnej.<br>Maliszewski, Wallek-Walewski i Machl postępują przeciwnie. Niektóre części nadrzędne cyklu mszalnego: Kyrie (u wymienionych kompozytorów, a także u Palestra) oraz Communio (u Maliszewskiego i Wallek-Walewskiego) tracą swoją ekwiwalencję w porządku nadrzędnym kompozycji, stając się strukturami ekwiwalentnymi w ramach określonej części; &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; staje się ogniwem I części (wraz z Introitem. Palester nie wyodrębnia tej części w strukturze kompozycji, skracając tekst i ograniczając muzycznie rozmiary do sześciotaktowej aklamacji &lt;name type="tit"&gt;Kyrie eleison&lt;/&gt;, zamykającej część I), natomiast &lt;name type="tit"&gt;Communio&lt;/&gt; tworzy ogniwo kolejnej części (wraz z Agnus).<br>Kompozytorzy w różny sposób integrują cykl