Zdejmuje z jej szyi rękę rannego. Zarośnięta obca twarz, dystynkcje kapitana - wszystko zanurzone w szlamie. Człowiek ze Śródmieścia, jak mechaniczny dźwig, ciągnie rannego do góry.<br>- Ręka! - woła teraz ku niej. Na długim bólu naciągniętych stawów Niteczka jedzie do góry.<br>Miasto. Słońce. Całe domy. Ktoś fotografuje. Ludzie. Dziewczęta ubrane z powstańczą elegancją. Niteczka siada na krawężniku chodnika:<br>- Proszę iść dalej - mówi pochylając się do niej obciśnięty pasem porucznik.<br>- Zostawcie, to nasza najdzielniejsza sanitariuszka... Tego rannego sama &lt;page nr=328&gt; na plecach prawie od Starówki... - mówi Kolumb, łapczywie łapiąc w zęby podawanego papierosa.<br>Ręką wskazuje leżącego na bruku człowieka, na którego mokrych epoletach grubieją jak grudki