dwudziestolecia jego postać wyróżnia się rzadką cechą - zupełnym brakiem kokieterii w stosunku do młodszej generacji. Kokieteria u pisarzy chcących dotrzymać kroku i nie stracić znaczenia staje się niekiedy naczelnym prawidłem ich pracy. Można odróżnić kilka stopni kokieterii pisarskiej. Najjaskrawszy z nich polega na poddaniu się opiniom zbiorowym, na schlebianiu mentalności elity albo tłumu. Jest to przystosowanie się barwą myśli do otoczenia. Taką barwą ogólną po roku 1918 była u nas optymistyczna wiara w trwały pokój pod skrzydłami Ligi Narodów, we wspaniałość hasła samostanowienia, w reformy społeczne, w Paneuropę, w technicyzm, w demokrację. Jeżeli wtedy, gdy młodzi ze Skamandra powtarzali krzyk tryumfalnego