go szlauchem i darła się, by mocniej wystawiał tyłek. Silny strumień wody wdzierał się w miejsca intymne, a pani, w lewej ręce trzymając szlauch, w prawej papierosa, przyglądała się mu ze wstrętem. Zupełnie jak kapo, esesman pedagogicznego ordnungu. Zafajdane majtki leżały daleko, odrzucone aż pod okno niczym odcięty od ciała embrion. Druga, nie gorsza przedszkolanka, przyprowadziła wszystkie dzieci: maluchy, średniaki, starszaki, wśród których była i Zygmuntowa miłość. Stanęły w półkolu i patrzyły szyderczo. Pod tymi spojrzeniami o mało nie spalił się ze wstydu, ale kapo polewała go wodą tak skutecznie, że cały trząsł się z zimna. "Żeby nikt mi nie ważył