możliwości syfonu, bądź od zewnątrz.<br>U pierwotnych łodzików (Endoceratida) syfon w dojrzałych stadiach obumierał w końcowej części, oddzielając się od opuszczonej części rurki syfonalnej warstewkami aragonitu. Niekiedy więc apikalna część syfonu wypełniała się całkowicie węglanem wapnia. Z kolei u wyżej uorganizowanych głowonogów syfon był całe życie przytwierdzony do ścianki muszli embrionalnej. Cały czas więc następowała wymiana płynu w komorach poprzez syfon. Z płynu tego stopniowo wytrącały się złogi węglanu wapnia w komorach i w miejscu zetknięcia syfonu z septami, gdzie wymiana była utrudniona.<br>Złogi najpełniej wykształcone są w komorach najstarszych, czyli apikalnych. Można więc sobie wyobrazić, że tą drogą powstać mógłby