Miał dużą strunę grzbietową, siedem szczelin skrzelowych, seryjne gonady i bocznie spłaszczone ciało - a więc prawie pełen <br>zestaw diagnostycznych cech strunowców. Uderzającą cechą jego anatomii są duże bloki mięśniowe umieszczone powyżej (a nie po bokach) struny grzbietowej, analogię <br>&lt;page nr=227&gt;<br>znajdujące może jedynie w "segmentach" prekambryjskiej Dickinsonia i pęcherzykowatych zawiązkach bloków mięśniowych embrionu dzisiejszego lancetnika. Granice bloków były poprzeczne. Spłaszczenie ciał dowodzi, że ruchy ogona następowały w wyniku naprzemiennych skurczów mięśni po obu stronach ciała. By uniemożliwić niekorzystne skracanie ciała przy skurczu, należało je usztywnić. Odbywało się to na podobnej zasadzie, jak u szczecioszczękich, tzn. z wykorzystaniem turgoru wypełnionego płynem narządu ciała. Narządem