od tego, jakich pism lekturę się wybiera. Zawsze miałem skłonność do pism przeznaczonych dla wąskich kręgów umysłowej elity, w których to pismach poruszano zagadnienia jeszcze dla szerszej publiczności niewidoczne. W okresie paryskim takim pismem było "Les Cahiers du Sud". W Ameryce - "The Partisan Review" i "politics". Nie myślę, żeby polscy emigranci, na przykład Jan Lechoń, nawet wiedzieli o ich istnieniu, a przecie w nich to ścierały się opinie o najbardziej znaczących zjawiskach literatury, sztuki i polityki w międzynarodowej perspektywie. Jako urzędnik ambasady czerwonej Polski, powinienem był czytać komunistyczne "New Masses", jedynie śmieszne dla przybysza z sowieckiej strefy. Ale lektura pism zdecydowanie