niezaprzeczalnej doniosłości. Konstruowanie takich modeli nie jest bynajmniej złą metodą opisywania rzeczywistych sytuacji. A przecież to dopiero pierwszy krok, który można przypuszczalnie ulepszyć, np. idąc za Simonem drogą wskazaną w cytowanym artykule.<br> Jeszcze jedna rzecz dowodzi (przynajmniej teoretycznej) doniosłości p.d.w.w.n. Przypuśćmy, że można uzyskać jakieś świadectwo empiryczne na temat prawdopodobieństwa występowania stanów Przyrody; i że jest ono rodzaju często spotykanego w nauce, np. każdy możliwy rezultat x pewnego eksperymentu ma określone prawdopodobieństwo, powiedzmy p(xiS-), przy założeniu zajścia S-. Jeżeli podejmujący decyzję chce uwzględnić tego rodzaju świadectwo empiryczne, problemem nie jest już po prostu: jakie wybrać działanie