jej przebieg przedstawia pewna hiperpowierzchnia w (3N-5)-wymiarowej przestrzeni. Wyobrażenie sobie przebiegu takiej powierzchni jest trudne dla przeciętnego Ziemianina, ograniczymy się więc do najprostszego przypadku liniowej cząsteczki <gap>, o której założymy dodatkowo, że nie może się zginać (to przykład czysto akademicki, ale za to zrozumiały). Dla takiej cząsteczki dwuwymiarową powierzchnię energii potencjalnej można wykreślić jako funkcję dwóch odległości <gap>, które oznaczymy przez R1 i R2. W najprostszym przybliżeniu możemy założyć, że energia potencjalna dana jest sumą dwóch jednakowych, dwuatomowych funkcji Morse'a <gap> gdzie D jest energią dysocjacji cząsteczki na fragmenty XY i Y, mierzoną od minimum energii potencjalnej, a Re - odległością <gap> w stanie