na miarę duszy Łukaszka... Bo w gruncie rzeczy chodziło przecież o duszę... "To wcale nie jest mniej! - krzyczał Piotruś - to jest więcej"... Matka chłonęła to z jakimś zdziwieniem, ale chłonęła. W końcu nie po raz pierwszy ktoś jej coś radził. Myślę jednak, że po raz pierwszy spotkała się z takim entuzjazmem i było w tym coś niepokojąco osobliwego... Bo coś na zewnątrz przerosło jej własne, matczyne nadzieje... a przecież te nadzieje ona sama traktowała w chwilach zwątpień jak litanijne błagalne rojenia. Czy można chcieć jeszcze więcej? Czy można uwierzyć, że Łukaszek nie tylko stanie się człowiekiem, ale będzie na przykład muzykiem