wiem, że Bóg jest, ale o tym nie można mówić". Wydaje mi się, że to jest niesłychanie charakterystyczne. Kiedyś ktoś to interpretował duchowością żydowską u Kołakowskiego, to przeświadczenie, że bóg to jest coś zbyt wielkiego i ważnego, aby tak sobie lekko o tym mówić i dyskutować...&lt;/&gt;<br> &lt;hi&gt;JS&lt;/hi&gt;: &lt;who3&gt;Jest taki znakomity esej Rajmunda Panikkara pt. "Uśmiech Buddy". Rzekomy ateizm buddyjski autor interpretuje tam jako świadectwo niezwykłego poczucia świętości Boga. Buddysta tak bardzo lęka się potraktować Boga na swój obraz i podobieństwo, że nie śmie postawić nawet pytania o Boga. Czy wobec tego buddyzm nic na ten temat nie mówi? - pyta autor. I