się przeczuć, gdy się znało malarstwo Taranczewskiego przed wojną. Może te reprodukcje przekonują najbardziej swoim pismem, nie zagubioną i niczym nie zafałszowaną autentycznością i bezkompromisowością.<br>Cóż jaśniej wykazuje inny kierunek oficjalnej krytyki, jeżeli w Materiałach do studiów i dyskusji (Warszawa 1955) sam profesor Starzyński drukuje studium o Picassie z całym esejem na wstępie o malarstwie francuskim XIX wieku, gdzie impresjoniści stają się na powrót wielkimi malarzami, a o groźnym Cézannie pisze się jak o "wielkim reformatorze". W tym samym tomie mamy jeszcze taki pasztet z sieczki jak "aktualne zagadnienia estetyki marksistowsko-leninowskiej w pracach radzieckiej historii sztuki" pióra radzieckiej siostrzycy pani