klasycznej metafizyki, w której tak trudno jest pomyśleć relację między wolnością Boga a wolnością człowieka. Dla mnie bardzo interesującą próbą odpowiedzi na pytanie o ostateczny sens zła i ludzkich dziejów jest myśl Ricoeura: według niego sens ten rysuje się jedynie w perspektywie chrześcijańskiej <hi>nadziei</hi>, dla której ważna jest nie tyle etiologia zła, co jego <hi>przemiana</hi> - zapoczątkowana przez Chrystusa, ale do której kontynuacji jesteśmy zaproszeni - w dobro i to dobro jeszcze większe niż było "przed" wtargnięciem zła. W świetle tej nadziei na przemianę sens rzeczywistości - bezskutecznie trapiony przez spekulatywną teodyceę - jest ukrytym sensem <hi>dziejów</hi>, a nie logiką bytu, jak to się dzieje