wypływała zarówno z pobudek filantropijnych, jak też ze świadomości zagrożeń społecznych, które powodowała nędza na wsi. <br>W tym czasie, artyści odkrywali urodę sztuki ludowej, a w latach poprzedzających wybuch I wojny światowej - zaczęli zbierać stare rzeźby. Włączyli się do tej działalności coraz liczniejsi miłośnicy swojszczyzny, a później także pracownicy muzeów etnograficznych. Nie hamowało to jednak naturalnego procesu zaniku rzeźby, służącej chłopskiej społeczności. Niszczejące figury w kapliczkach zaczęto zastępować gipsowymi. Wolano je od prymitywnych rzeźb. Stare figury może by jeszcze ileś lat przetrwały, jako że ludzie przyzwyczaili się do nich. Dzieła dewastacji dopełnili jednak w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych złodzieje "turyści": młodzież