obywatelską odpowiedzialność za socjalistyczny porządek. Tajny współpracownik nie mógł być członkiem PZPR (w wyjątkowych sytuacjach zgodę na werbunek partyjnego musiał wyrazić właściwy terytorialnie I sekretarz KW PZPR). Instruowano, by w rozmowie kandydat sam zaproponował gotowość udzielenia pomocy. Gdyby nie wyraził, należało złożyć propozycję współpracy. Gdyby odmówił, przeanalizować przyczyny odmowy i ewentualne błędy popełnione w przygotowaniu i przeprowadzeniu. Podkreślano, jak ważne są predyspozycje osobiste funkcjonariusza i że powinien on budzić zaufanie u tajnego współpracownika i wpływać korzystnie na jego pracę.<br><br>Każdy oficer zobowiązany był do stałej kontroli współpracownika (poprzez innych TW lub np. podsłuch), do pomysłowego organizowania zadań i do systematycznego szkolenia