poruszającego siatkę dyfrakcyjną przesuwać się pozornie równolegle wzdłuż widma dawanego przez spektrograf i w ten sposób podawać relatywne natężenie w widmie. Sygnał z każdego detektora opracowany wstępnie przez układ przetwarzania informacji na pokładzie satelity mógł być bezpośrednio transmitowany na Ziemię za pomocą wielokanałowej aparatury nadawczej lub przechowywany do retransmisji w ewentualnie dogodniejszych warunkach. <page nr=55> Cały satelita o masie bez mała półtorej tony zasilany miał być z baterii słonecznych przy nieprzekraczalnym poborze mocy jedynie około 30 watów. Problem wyszukiwania obiektów oraz stabilizacji satelity przez dłuższe okresy czasu, aż do trzech i pół godzin koniecznych do uzyskania widma z największą dokładnością 2 Ĺ, rozwiązany